فیلم و متن زیر برگرفته از وبسایت اکنون «Nowness» است که به تفاوت‌های فرهنگی در دنیا می‌پردازد. (این سایت را بدلیل جستجوهایم درباره محتوای کتاب فلسفه پیاده‌روی یافتم)
زیارت ۱۰۰۰ روزه
کایهوگیو، زیارت ۱۰۰۰ روزه که توسط بوداییان فرقه تندای انجام می‌شود، چالشی به معنای معمولی آن نیست. ترجمه‌ی لفظی آن "دور زدن کوه" است، بنابراین خود کوه و ارتباط با طبیعت اهمیت حیاتی دارند. کاری که این راهبان انجام می‌دهند نمونه‌ای از تقطیر نهایی زندگی است. طبق نظر آنها آموزش هرگز پایان نمی‌یابد؛ بلکه برای راهبی که باید آن را گسترش دهد (روزبون)، رشد می‌کند. بنابراین، هرچند هفت سال طول می‌کشد تا تمرینات واقعی به پایان برسد، اما آموزش هرگز تمام نمی‌شود. این راهبان به هسته اساسی می‌رسند و به معنای واقعی کلمه هر چیزی را که از نظر جسمی و روحی غیرضروری است، کنار می‌گذارند.
این واقعیت که آنها این سفر را پیاده طی می‌کنند به این معنا نیست که حرکت هدف است — بلکه تنها وسیله‌ای برای رسیدن به روشن‌گری است. آنها خود را در درختان، رودخانه‌ها، پاکی گم می‌کنند— با ریتم کوه مسحور می‌شوند و با سرعت طبیعت از شب تا طلوع، روز به روز روح خود را بیدار می‌کنند. آنها هر شب در بیش از ۲۵۰ مکان توقف می‌کنند تا دعا بخوانند و تنها یک بار، در زیر یک درخت سرو مقدس، می‌نشینند تا به سمت شهر دعا کنند. زیارت‌ها به بخش‌های ۱۰۰ روزه تقسیم می‌شوند:
سال اول: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۲۵ مایلی، که هر روز از ساعت ۱:۳۰ بامداد، پس از یک ساعت دعا آغاز می‌شود.
سال دوم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۴۰ کیلومتری
سال سوم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۴۰ کیلومتری
سال چهارم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۴۰ کیلومتری، دو بار انجام می‌شود، که در مجموع ۲۰۰ روز می‌شود
سال پنجم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۴۰ کیلومتری، دو بار انجام می‌شود، که در مجموع ۲۰۰ روز می‌شود
سال ششم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۶۰ کیلومتری
سال هفتم: ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۸۴ کیلومتری و ۱۰۰ روز متوالی دویدن‌های ۴۰ کیلومتری