پراکسیس

اعلان: گزارش دوره شماره ۲

تاریخ اعلان:۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ / شماره دوره: ۲

اعلان: اطلاع رسانی، گزارش برنام / پراکسیس (دانشِ تجربی)

تاریخ اعلان:۲۳ اردیبهشت ۱۴۰۲ / شماره دوره: ۲

پشت چراغ قرمز در هر تقاطع، فرمان را رها می‌کرد و دست‌هایش را نگاهی می‌انداخت. رگ و پی دست‌های لاغرش برجسته بود. دست‌هایش را باز و بسته می‌کرد، شبیه نوعی ورزش کردن. کنار لبش تبخالی در آمده بود. ته ریش سیاه و سفید و موهای نامرتب کوتاه داشت. پوست بدنش کم آب بود اما خودش می‌گفت «الان حالم بهتره.» چند هفته پیش، صدایش از اعماق تاریکی بیرون می‌آمد، حالا کمی راحت‌تر از همان موضوع‌های همیشگی صحبت می‌کرد «تو این خراب شده چی می‌گذره؟ از آدم‌ کوتوله‌ها چه خبر؟»

صبح سحر بیدار شده بودم و ساعتی در تخت خواب و ساعتی پشت کامپیوتر گذارنده بودم. بعد از صبحانه، همچنان احساس کسالت داشتم و حس می‌کردم در سرم کشتزار گندم دارم و باد در آن می‌پیچد. به او گفتم «چند وقتی است در مرز بین خواب و بیداری‌ام.» تک خنده خفه‌ای زد و تکانی خورد. بعد دوباره گفتم «این خستگی معمولیه؟ شاید به خاطر فصل بهار باشه.»

گفت «می‌خوای چند وقتی شبا عرق نخوری؟»

گفتم «می‌خوای چند وقتی افسرده نباشی؟»

غزل شماره ۳۴

بی‌گمان این بیت بسیار معاصر به نظر می‌رسد وقتی که اسیر می‌گوید:

نمی‌شناسمت ای فتنه جو، نمی‌دانم / کجا شناخته آن چشم می‌ پرست، مرا

ترکیب ادبی «چشم می پرست» قابل تامل و زیباست و ظاهرا چشمی که می پرست باشد ترکیب ادبی زیاد رایجی نیست و من فقط چند مورد در سایت گنجور یافتم.

ای لب لعلت ز آب زندگانی بُرده آب / ما ز چشم می پرست مست و چشمت مستِ خواب (خواجوی کرمانی، قرن هفت)

در گلستان جمالت زان دو چشم می پرست / کافری خونخواره در هر گوشه مست افتاده است (اهلی شیرازی، قرن نه و ده)

کرده بیهوشم خیال آن دو چشم می‌پرست / همتی ای باده‌پیمایان که کارم شد ز دست (قدسی مشهدی، قرن یازده)

به حیرت از روشِ چشمِ می‌پرست توام / که دورِ مستی او در خمار می‌گذرد (حزین لاهیجی، قرن دوازده)

چه هشیار است در انداز چشم می پرست او / که هرگز یک دلی بیرون نمی آید ز [شست] او (سعیدا، قرن یازده)

تا دلم چشم می پرست تو دید / می پرستی برفت از یادم (ترکیب شیرازی، قرن چهارده)

غزل شماره ۳۳

چرا اسیر اینقدر ناله و شکوه می‌کند؟ چرا از هر دری می‌رود، به رابطه‌ای عاشقانه باز می‌گردد که یک طرف سبزه، گلستان و سرمه حیرت است و طرف دیگر گناه‌کاری سیاه و تاریک؟ این فردیتِ متورم و نالانِ شاعر ما چطور شکل گرفته است؟ این حس عجز و فردیت گناه‌آلود از کجا آماده؟

البته در اکثر مواقع خودش متوجه این فضای ذهنی می‌شود و در بیت آخر سوال درستی مطرح می‌کند.

دل بد آموز شکایت شده بیهوده اسیر / هیچ کس نیست که پرسد چه گناه است مرا

در رگ‌های تو چه جاریست؟

بافت‌های بدنت چطور بهم پیوند خورده است؟

سلول‌های مغزت چه جنسی دارند؟

جریان چیست؟

پیوند چیست؟

جنسیت چیست؟

جریان خون در رگ‌هایت چه صدایی دارد؟

پیوند بافت‌هایت تا چه حد کش می‌آید؟

جنسیت تو چیست؟

چرا اشک‌هایت جاری شده‌؟

چرا در هم فرو رفته‌ای؟

چرا مغزت فرمان به حبس داده است؟

خاطرات بهشتی است در زمان

اکنون معلق است

و آینده لبخند کجی است

غزل شماره ۳۲

آشیان، خانه، ماوا و مسکن جایی است که آدمی را «قرار» باشد.

«هم آشیان» دو یار باشند به یک خانه و «بی‌قرار» کسی است که در خانه خویش آرامش و آسودگی ندارد و به او «گسسته آشیان» گویند; وی به خانه و مُلک خویش زندانی است. پس اسیر گفت: خوابِ پرواز حرام است مرا / آشیان حلقه دام است مرا.