پراکسیس

غزل ۱۱۲

برگ گل از طراوت نامت سفینه‌ها

و

دنیاپرست حسرت جاوید می‌برد

غزل ۱۱۱

سیر گلشن کن اگر تشنه دیدار خودی

....

عالم آواره شوقند چه خورشید و چه ماه

غزل ۱۱۰

فریاد که دم نمی‌توان زد

غزل ۱۰۹

دلتنگی عالم را ضامن شده‌ام بی تو

....

سرکرده گل‌هایی

غزل ۱۰۷

بیگانه نبودی اینقدرها

غزل ۱۰۶

احوال اسیر چند پرسی؟

سرکرده خیل بیخبرها!

و

در سینه نهفته بال و پرها

غزل شماره ۱۰۴

صبح است مست باده دوشینه هوا / چاک است از تبسم گل سینه هوا

غزل شماره ۱۰۳

زندگی برای همه سخت است و پر از فراز و فرود. شاعر این پستی و بلندی‌ها را به کمک شعر طی می‌کند. در کنار ناله و فغان، گاهی هم سرخوش است و سر حال.

چرا مست و مجنون نباشد کسی / هوای بهار و بهار هوا

می بیغش و ناله نی اسیر / معاش هوا و مدار هوا

داستان از آنجا شروع شد که موشی هر روز از سوراخی بیرون می‌آمد و در سطل‌های آشغال دوری می‌زد و چیزی می‌خورد. چند وقتی که گذشت همه متوجه او شده بودند. به کسی کاری نداشت و از همه فرار می‌کرد اما یک محله آدم دنبال شکار کردنش بودند. تله موش، مرگ موش، استخدام گربه و سگ هم فایده نداشت. سر آخر اهل محل استشهاد جمع کردند و به شهرداری از موش شکایت کردند. شهرداری یک تیم زبده با دستگاه‌های موش گیری پیش‌رفته به سراغ موش فرستاد و سرکارگر از لاشه موش عکس گرفت و در سایت شهرداری گذاشتند. سرکارگر به موش کُش شهر معروف شد و بعدها خودش شرکت موش‌کُشی تاسیس کرد. تیم‌های مختلفی تشکیل داد و آخرین تکنولوژیهای اسکن و ردیابی موش‌ را وارد کشور کرد. سالها بعد در تمام شهرهای کشور شعبه‌ای از شرکت موش‌کشی او با صدها کارمند مشغول به کار بودند. سرکارگر باعث رشد و توسعه صنعت موش کُشی شد و در پایان عمرش از زحمات او در کشتن موش‌های شهرهای مختلف تقدیر و تشکر شد. او توانست موش‌های زیادی را بکشد.

غزل شماره ۱۰۲

ساغرِ زهر به کام و لب خندان داریم