پراکسیس

پیکی نوشیدم و دریافتم

بهترین اختراع بشر صندلی و تخت است.

پیکی نوشیدم و دریافتم

سگم به هر چیزی غیرطبیعی پارس می‌کند. بیان اینکه چه چیز برای او غیرطبیعی حساب می‌آید سهل ممتنع است. مثلا روزی از مسیر همیشگی در کوه‌ها قدم می‌زدیم که دیدم سگم (او را سعدی صدا می‌کنم) پارس می‌کند. خوب که دقت کردم دیدم کسی در مسیر سنگ‌هایی روی هم چیده بود و به‌نظر سعدی این غیرطبیعی می‌آمد.

باز نوشیدم و دریافتم

سعدی (منظورم سگم هست) حسی به‌نام پشیمانی ندارد. اگر کار بدی کند و دعوایش کنی می‌رود یک گوشه منتظر می‌ماند تا عصبانیت تو تمام شود و بعد به زندگیش برسد، هیچ هم بعید نیست که بعدا یواشکلی آن کار را انجام دهد.

پیکی دیگر و دریافتم

در خانه تنها باشی و نور کم باشد و موسیقی گوش کنی، گذر زمان را درک می‌کنی. می‌توانی ساعت‌ها یک صفحه بخوانی و دو صفحه بنویسی.

پیک‌ را نگاهی کردم و نوشتم

دلبری بهتر از خودم نیست.

پیک اخر را زدم و دریافتم

سیگار عمر همه را نمی‌کاهد، فقط عمر کسی را کم می‌کند که از مرگ می‌هراسد.

بطری آب معدنی را رفتم بالا و با خودم گفتم

صبح که بیدار شدم هم باید سه لیوان آب بخورم

شماره ۳

مستی مرا گرم می‌کند در دل و ذهن، چون به خود مطمئن می‌شوم که مشغول انجام بهترین کار دنیا هستم و عمر خود به بطالت نمی‌گذرانم. در لحظه می‌زیم و اطمینان حاصل می‌کنم که عالم یکی است و هر کسی ادعا کرد عالم دو است نه مست بوده و نه مست خواهد شد. عالم دو نباشد که یکی موقت باشد و دیگری پایدار، عالم دو نباشد که یکی پنهان باشد و دیگری آشکار. در مستی عالم یکی می‌شود، ظاهر و باطن دو نبوده که بخواهد یکی شود. مستی همان دمی است که در می‌یابی زمان نه گذشته است و نه آینده، آدمی نه پیش پری توان رفت و نه گرفتار دیو می‌شود. از مستی به جایی رسی که تمام دروغ‌ها پیش تو یکسان شوند و هیچ دروغی بر دروغ دیگر ارجحیت نداشته باشد.

شماره ۲

در کافه‌ای نشسته ام و چایم سرد شده. جوان لاغر اندامی موهای بلندش را از پشت بسته است و موسیقی جاز ملایمی پخش می‌شود. در این لحظه خیال می‌کنم تابلو چهل تکیه‌ای دور تا دورم روی دیوارهای این کافه کشیده شده. دست بر روی هر تصویر بگذارم در همان صحنه فرو میروم و وارد دنیایی می‌شوم پر از نسبت‌های عجیب و لا به لای معادلات غریب. در یکی از این قاب‌ها مردی لاغر اندام با صورت استخوانی و ته ریش سیاه می‌بینم که مقابلم ایستاده است و بلند بلند می‌خندد. او را می‌شناسم، قبلا همکارم بوده است. نیات مرموزی داشت و به هر جایی سرک می‌کشید و در هر کاری دخالت می‌کرد.

در قاب دیگر زنی می‌بینم با موهای شرابی و چشم‌هایی که نگاه خاصی دارد. همیشه حتی زمانی که در نگاهش عشق در تلاطم است مجبور است کمی سرش را بالا بگیرد و مرا ببیند. چشما‌هایی که گویی همیشه از نوعی شراب که در بدنش تولید می‌شود خمار است.

در تصویری دیگر منظره‌ای می‌بینم از تعدادی خانه روستایی در دامنه شیب یک کوه سر سبز. در دور دست‌ها دریاچه‌ کوچکی است که آب سبز رنگ راکدی دارد. از دودکش چند خانه بخاری غلیط بیرون می‌زند و باز دوباره به داخل برمی‌گردد. با خودم اندیشیدم این جا محلی است برای گذراندن یک عمر بیکاری ذهنی و گم شدن در روابط فشرده یک آبادی.

در قابی دیگر خودم را دیدم که پیر شده‌ام و روی صندلی چوبی یک کافه در خیابانی نشسته ام و آبجو می‌خورم. ساعت‌ها می‌گذشت، آدم‌های اطراف در جنب و جوش بودند و من ایشان را می‌نگریستم. کامپیوتری جلویم بود و گاهی چند خطی می‌نوشتم. ریش‌های سفیدِ بلندی داشتم و لباس‌های گشادی به تن کرده بودم. چند نفری از راه رسیدن، لحظاتی پیشم ماندند و رفتند. من همچنان بطری‌های آبجو را می‌نوشیدم، آدم‌ها را زیر نظر داشتم و می‌نوشتم.

در چند قاب کوچک کنار هم، بیشمار آدم ‌دیدم پهلو به پهلوی هم ایستاده. لباس سبکی به تن داشتند یا برهنه بودند. با شِکر خنده گشادی به صورت، بدون هیچ کلام و اشاره‌ای، گویی از درون قاب به من می‌نگریستند. دستی تکان دادم. همگی در پاسخ خنده هماهنگی کردند.

در تصویر دیگر، زنی دیدم کلاه به سر با یک پالتو گشادِ مشکی که در فضای جلوی یک کافه نشسته بود و با من حرف می‌زد. حرف‌هایی که بارها تکرار کرده بود. معطل یک تصمیم مانده بود. نه امید به ماندن داشت و نه جرأت می‌کرد همه چیزش را بگذارد و برود. خانه جایی است که زندگی کرده‌ای، در خیابان‌هایش سالها پیش قدم زده‌ای، در کافه‌هایش با دوستانت نشسته‌ای،‌ در چند مدرسه اطراف آن خاطراتی داری. خانه جایی نیست که بقیه این کارها را کرده باشند و تو از راه برسی و ایشان را ببینی که این کارها می‌کنند.

در قابی دیدم که من فریاد می‌کشیدم و مردان لاغر اندام با صورت استخوانی و ته ریشِ سیاه، شش جهتم بسته‌اند. عجب که همه چیز مقابلم پیش می‌آمد. خال‌های سیاه روی صورتشان شکل می‌گرفت، زلفشان در هم می‌پیچید و رشد می‌کرد. رخ و عارضشان تغییر اندازه می‌داد و قامتشان می‌روئید. پوسته زمین را حس می‌کردم که زیر پایم تکان می‌خورد.

شماره ۱

آب انگور به انگور نهان است و شراب حالت بلقوه‌ای است به آب انگور که چون چند هفته در بشکه‌های ۶۰ لیتری بماند و هر روز هم زنی به فعل آید. چون رخ خود در بشکه بدیدی، بدان که شراب آماده است. در انگلیسی به آن «واین» گویند و کلمه «وینیت» نیز سرمنشع از همین واژه دارد. «وینیت» متنی ادبی باشد که قطعه قطعه و بریده است و هر پاره مستقل باشد از بقیه متن.

قصد آن دارم که از شرابِ دستی بنوشم و اندر احوالات خود در زاد بومِ خویش بیاندیشم و هر آنچه برایم مشکل ساز نیست را تایپ کنم. آهنگِ آن دارم که شهوتِ «انتشار»‌ و «تکثیر»‌ شدن در مقیاس‌های مصرف‌گرایانه امروزی را در خویش مهار کنم. باور دارم که لذت کشف شدن و کشف کردنِ شخصی و بومی در هیچ چیز یافت نشود. لذتِ کشف همچون هم‌آغوشی است که آن را به دو تن نیاز است و هیچ کس به تنهایی دچار آن نشود مگر که در دام توهم افتاده باشد.

پس سخن در قالب «وینیت» خواهم گفت برای عده‌ای معدود و همچون خودم محصور. من آنکس یابم که همچون من بیکار باشد و کسی مرا یابد که بیکارتر از من باشد. هر دو به دام تله‌ای افتیم که نامش «صنعتِ مستی» است یعنی سخن گفتن و شنیدن به هنگام مستی. در این صنعت، آداب و تشریفات بسیار است و کسی دریابد که قدم در راه نهد بدون فکرِ پیشین و چشمداشتی غیر از لذت لحظه به لحظه.