پراکسیس

گروه هنری پوده جمعی از هنرمندان جوان‌‌اند که دغدغه اصلی‌شان حرکت در مسیر نقاش شدن و شکل‌دهی به هویت هنری خود در دنیای معاصر است. این گروه با تأکید بر کار گروهی، گفتگو با هم‌نسلان خود و ایجاد بستری مشترک برای فعالیت‌های هنری، به دنبال کشف و توسعه رویکردهای نوین در نقاشی است. آن‌ها معتقدند که تعامل و تبادل ایده‌ها نه‌تنها به رشد فردی هر هنرمند کمک می‌کند، بلکه به شکل‌گیری جریانی پویا در فضای هنری منجر می‌شود. با نگاهی رو به آینده، اعضای این گروه تلاش می‌کنند تا در بستر هنر معاصر، تعریفی منحصربه‌فرد و همسو با دغدغه‌های نسل خود از هنر ارائه دهند و با آزمون و خطا، مرزهای بیان هنری را گسترش دهند.

بایو

زهرا شجاعی‌پور، هنرمند نقاش، در آثار خود به موضوعاتی چون زن، خانه و رابطه پیچیده فرد با اجتماع می‌پردازد. او خانه را به‌عنوان فضایی دوگانه، هم‌زمان امن و محدودکننده، بازنمایی می‌کند و از آن به‌عنوان بستری برای نمایش فردیت و تجربه زیسته خود بهره می‌برد. دغدغه او تعارض میان استقلال فردی و هنجارهای اجتماعی است که در نقاشی‌هایش با بیانی شخصی و تأمل‌برانگیز منعکس شده است. شجاعی‌پور در جست‌وجوی تعریفی تازه از نقاشی در بستر هنر معاصر، در نمایشگاه‌های گروهی متعددی در تهران و مشهد حضور داشته و اثر او در چهاردهمین دوره فراخوان نسل نو مورد تقدیر قرار گرفته است.

بایو

یگانه قریب، هنرمند نقاش و چندرسانه‌ای اهل بیرجند، در آثار خود به کاوشی شخصی و هنری در کوه‌های اطراف محل زندگی‌اش پرداخته است. برای او، کوه‌ها نه‌تنها چشم‌انداز طبیعی، بلکه استعاره‌ای از غیبت، غربت و تنهایی هستند که در لایه‌های مختلف آثارش بازتاب یافته‌اند. او در دوره‌های مختلف هنری خود به شیوه‌های متنوعی این مفهوم را به تصویر کشیده است، از طراحی‌های ساده گرفته تا کوه‌هایی به رنگ زرد و آثاری که با ترکیب مواد شکل گرفته‌اند. این کوه‌ها، در حقیقت، بازنمایی تجربه زیسته او و پیوند عمیقش با زادگاهش هستند. علاوه بر نقاشی، قریب در زمینه‌های دیگری همچون عکاسی، ساخت ویدیو و طراحی استوری‌بورد نیز فعالیت داشته و با حضور در چندین نمایشگاه گروهی، تجارب ارزشمندی در فضای هنر معاصر کسب کرده است.

بایو

مهلا قراری، هنرمند نقاش اهل مشهد و فارغ‌التحصیل رشته نقاشی، در آثار خود به مطالعه بدن و خانه به‌عنوان مفاهیمی پیچیده و چندلایه پرداخته است. او با تغییرات فرمی در این موضوعات، به بازنمایی احساساتی همچون تنگنا، عدم و مسخ‌شدگی می‌پردازد و از طریق تجربه‌های بصری گوناگون، مرزهای سنتی نقاشی را به چالش می‌کشد. بدن در آثار او نه صرفاً یک پدیده فیزیکی، بلکه فضایی ذهنی و احساسی است که تحت تأثیر محدودیت‌های محیطی و اجتماعی تغییر شکل می‌دهد. همچنین، خانه در نگاه او همزمان مکانی امن و محصورکننده است که حضور انسان را تعریف و دگرگون می‌کند. قراری با رویکردی تجربی و نوآورانه در نقاشی، در نمایشگاه‌های گروهی متعددی در تهران و مشهد حضور داشته و به دنبال کشف زبانی شخصی برای بیان مفاهیم انسانی و وجودی در هنر است.

بایوگرافی

علی نصرالهی، هنرمند جوان و نقاش اهل مشهد، با رویکردی شخصی به تجربه زیسته خود از زندگی و کار در روستاها می‌پردازد. او که دانش‌آموخته کارشناسی نقاشی است، در آثارش تلاش می‌کند لحظات و فضاهای بومی را با ساده‌سازی فرم‌ها و رنگ‌گذاری‌های احساسی بازآفرینی کند. نقاشی‌های او نه تنها مستنداتی از محیط‌های روستایی، بلکه برداشت‌هایی ذهنی و شاعرانه از روابط انسانی، طبیعت و زندگی روزمره مردم این مناطق هستند. رنگ در آثارش حامل حس و روایت است و سادگی خطوط و ترکیب‌بندی‌های او، مخاطب را به درک شهودی و حسی از صحنه‌های به تصویر کشیده‌شده دعوت می‌کند. علاوه بر نمایش آثارش در نمایشگاه‌های گروهی و سالانه‌های هنری، نصرالهی در پروژه‌های نقاشی دیواری مشارکت داشته و به‌عنوان یک نیروی داوطلب، در برنامه‌های آموزشی مرتبط با هنر نیز فعالیت می‌کند.

برای دیدن صفحه اینستاگرام گروه هنری اینجا کلیک کنید.

Poodeh is a collective of young artists whose main concern is progressing on the path of becoming painters and shaping their artistic identities in the contemporary world. Emphasizing teamwork, dialogue with their peers, and creating a shared platform for artistic activities, the group seeks to explore and develop new approaches to painting.

They believe that interaction and the exchange of ideas not only contribute to the personal growth of each artist but also foster a dynamic artistic movement. Looking toward the future, the members of this group strive to define a unique and generation-relevant perspective within contemporary art. Through experimentation and exploration, they aim to push the boundaries of artistic expression.

Biography

Zahra Shojaeepour is a painter whose works explore themes such as women, home, and the complex relationship between the individual and society. She portrays the home as a dual space—both safe and confining—using it as a backdrop to express individuality and lived experiences. Her primary concern is the conflict between personal independence and social norms, which she conveys in a deeply personal and thought-provoking manner. Shojaeepour seeks a fresh definition of painting within the framework of contemporary art. She has participated in numerous group exhibitions in Tehran and Mashhad, and her work has been recognized in the 14th New Generation Award.

Biography

Yeganeh Gharib, a painter and multimedia artist from Birjand, explores a deeply personal and artistic connection with the mountains surrounding her hometown. To her, these mountains are more than just a natural landscape—they serve as a metaphor for absence, estrangement, and solitude, themes that resonate throughout her work. Over different artistic periods, she has visually expressed this concept in various ways, from minimal sketches to yellow-hued mountains and material-based compositions. These mountains are a reflection of her lived experience and profound bond with her birthplace. Beyond painting, Gharib has also worked in photography, video production, and storyboard design. Through participation in multiple group exhibitions, she has gained valuable experience within the contemporary art scene.

Biography

Mahla Gharari, a painter from Mashhad and a graduate in painting, explores the human body and domestic spaces as complex, multilayered concepts in her work. Through formal transformations, she depicts sensations of constraint, absence, and metamorphosis, challenging traditional boundaries of painting with diverse visual experiences. In her art, the body is not merely a physical entity but a mental and emotional space shaped by environmental and social limitations. Similarly, the home is both a safe haven and a confining structure, defining and reshaping human presence. With an experimental and innovative approach to painting, Gharari has participated in multiple group exhibitions in Tehran and Mashhad, continuously seeking a personal visual language to express human and existential themes in contemporary art.

Biography

Ali Nasrollahi, a young painter from Mashhad, explores his personal experiences of life and work in rural areas through his art. A graduate in painting, he seeks to recreate local moments and spaces with simplified forms and emotionally driven colors. His paintings are not merely documentations of rural environments, but poetic interpretations of human relationships, nature, and everyday life in these regions. Color in his work serves as both a narrative and an emotional element, while the simplicity of his lines and compositions invite viewers to a sensory and intuitive understanding of his subjects. Beyond showcasing his works in group exhibitions and annual art events, Nasrollahi has actively participated in mural painting projects and is engaged in volunteer-based educational art programs, contributing to the artistic development of children in underprivileged communities.

Here you can see Instagram page (Click here)

سعدی (۳۶)

غزل شماره ۷۵

شاعر پیکی می‌نوشد و می‌نویسد «این شادی کسی که در دور خرم است».

غم شربتی ز خون دلم نوش کرد و گفت / این شادی کسی که در دور خُرم‌ست

تنها دل من‌ست گرفتار در غمان / یا خود در این زمانه دل شادمان کم‌ست

سعدی (۳۵)

غزل شماره ۷۳

در زمان سعدی هم ناصحان که همان آمران به معروف و ناهیان از منکر باشند در کار بقیه دخالت می‌کرده‌اند.

دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکل‌ست / هر که ما را این نصیحت می‌کند بی‌حاصل است

شاعر بارها در نوشته‌هایش می‌خواهد از آنچه راه و رسم معمول (عرف دینی جامعه) خود را جدا کند اما ظاهرا برایش میسر نیست.

پیش از این من دعوی پرهیزگاری کردمی / باز می‌گویم که هر دعوی که کردم باطل‌ست

هنرمندان تجسمی مشهد را می‌توان در سه نسل مختلف دسته‌بندی کرد: هنرمندان باسابقه (متولدین دهه‌های ۳۰، ۴۰ و ۵۰)، هنرمندان میانسال (متولدین دهه‌های ۶۰ و ۷۰) و نسل جدید هنرمندان جوان (متولدین دهه ۸۰). هر یک از این نسل‌ها، رویکردهای متفاوتی نسبت به هنر دارند، سبک و موضوعات خاص خود را دنبال می‌کنند و میزان ارتباطشان با نهادهای دولتی و خصوصی هنری نیز متفاوت است. تصویری که هر کدام از موفقیت در عرصه هنری در ذهن دارند، نیز متغیر است. در گزارشی که به زودی به اشتراک خواهم گذاشت به این تفاوت‌ها پرداخته‌ام. یکی از یافته‌های این گزارش نشان از نبود بستری واقعی برای انتقال تجربه میان این نسل‌هاست. جز ورک‌شاپ‌ها و کلاس‌های حضوری—که خود نیز با چالش‌های متعددی روبه‌رو هستند—رویدادهای هنری مبتنی بر نوشتار و گفت‌وگو در مشهد کمتر دیده می‌شود. این خلأ باعث شکل‌گیری چرخه‌ای معیوب شده که تعامل میان هنرمندان را محدود می‌کند و توسعه هنر در مشهد را مختل کرده است.

نمایشگاه «این یک جمعیت نیست» از مسعود رستگار را می‌توان در چنین بستری تحلیل کرد. نگاهی به سوابق هنری او نشان می‌دهد که مسیرش آگاهانه و رو به تغییر بوده است. او به‌تدریج از موضوعات رایج میان هم‌نسلانش فاصله گرفته و از پرداختن به عناصر طبیعی مانند درختان و بافت‌های تزئینی، به سمت مطالعه مفاهیمی همچون جمعیت، معنای گردهمایی و گفت‌وگوی معنادار حرکت کرده است. این تحول نشان می‌دهد که مسعود دیگر به تعریف عارفانه و رومانتیک از هنر بسنده نمی‌کند و آن را به ابزاری برای پژوهش و یافتن پاسخ به دغدغه‌های اجتماعی خود تبدیل کرده است.

در مجموعه «این یک جمعیت نیست»، برخورد هنرمند با مفهوم جمعیت به گونه‌ای است که گویی در حال نقاشی از طبیعت است. در این آثار، گروهی از انسان‌های شهری را می‌بینیم که در کنار یکدیگر جمع شده‌اند، اما بازنمایی آن‌ها به‌گونه‌ای است که بیشتر به مجموعه‌ای از درختان در طبیعت شباهت دارند تا گروهی از افراد در تعامل با یکدیگر. آنچه در میان این آدم‌ها غایب است، شاید مهم‌تر از آن چیزی باشد که میانشان وجود دارد. نبود گفت‌وگوی معنادار، فقدان ارتباط همدلانه و تشابه بیش‌ازحد در پوشش و رفتار، همه نشانگر نوعی انزوا در دل جمعیت هستند. با دقت در چهره‌های هر یک از فیگورها، درمی‌یابیم که هر فرد در این مجموعه، درعین‌حال که در کنار دیگران است، تنها به نظر می‌رسد. گویی هنرمند در حین نقاشی هر چهره، در حال مطالعه مفهوم تنهایی بوده—اینکه چگونه می‌توان در میان انبوهی از انسان‌ها بود، اما همچنان در انزوا ماند و امکان برقراری ارتباط را از دست داد.

این نمایشگاه را می‌توان تلاشی دانست برای شکستن این چرخه بسته و باز کردن فضایی برای تفکر و گفت‌وگو. مسعود رستگار، در مقام یک هنرمند، سعی دارد راهی برای تغییر بیابد—تغییری که نه از طریق فردیت منزوی، بلکه از مسیر گردهمایی و دیالوگ معنادار شکل می‌گیرد.

برای دیدن صفحه اینستاگرام هنرمند اینجا کلیک کنید

سعدی (۳۴)

شاعر راه و رسم خوشی را به خوبی می‌داند.

عشرت خوش است و بر طرف جوی خوشترست / می بر سماع بلبل خوشگوی خوشترست

عیش است بر کنار سمن‌زار خواب صبح؟ / نی، در کنار یار سمن‌بوی خوشترست

قدرت، توپی لزج است

دست هر کسی بیافتد

دست‌هایش چسبناک می‌شود

با هر کسی دست دهد

هر کجا برود

همه زنج و چسبناک می‌شوند

وقتی زبانش به کام چسبید

و رگ‌هایش پر از چسب شد

ذوب می‌شود

راه می‌افتد

در خیابان‌ها

دیوار خانه‌ها

همه چیز را زنج و بدبو می‌کند

گلوی همه را می‌چسبد

امروز با چشم‌های خیس

پالتو به تن کشید

کلاهی به سرگذاشت

و راهی شد

در خیابان پایش در لجن چسبناکی فرو می‌رفت

امروز باگلوی گرفته

در خانه نشسته‌ام

«مدیریت انرژی»

کلاس‌ها را تعطیل کرده

دکمه‌های کامپیوترم به هم چسبیده

فردا ۲۲ بهمن است

امروز برف می‌آید

دیروز دلار ۸۹ هزار تومان بود

سعدی (۳۳)

غزل شماره ۶۸

برداشت من از گوشه وحدت تصورات متافیزیکی و رومانتیک از دنیاست.

سعدی دگر به گوشهٔ وحدت نمی‌رود / خلوت خوش است و صحبت اصحاب خوش‌تر است

غزل شماره ۳۴۶

راه دارد دل به دل گر راه باشد سالها

سعدی (۳۲)

غزل شماره ۶۳

من این بیت را لفظی درک می‌کنم; موسیقی، شراب و دلبر.

ابنای روزگار به صحرا روند و باغ / صحرا و باغِ زنده‌دلان، کوی دل‌بر است

غزل شماره ۳۴۲

فلک در فکر استعداد ما نیست

سعدی (۳۱)

غزل شماره ۶۲

این دو بیت فضایی سینمایی می‌تونه داشته باشه; داستانی هراس‌آور و تلخ.

آن خون کسی ریخته‌ای یا می سرخ است / یا توت سیاه است که بر جامه چکیده‌ست

با جمله برآمیزی و از ما بگریزی / جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیده‌ست

غزل شماره ۳۳۲

دیوانگی شکار و رهایی کمند کیست؟

آنچه در ادامه می‌خوانید تنها یک تحلیل ادبی است و بر پایه مشاهدات شخصی.

ما انتظار داریم مجریان تلویزیون بی‌بی‌سی چهره‌های آشنایی برایمان باشند، لباس‌ها و رفتار رسمی داشته باشند و لحنی استاندارد به کار ببرند. یک مجری نمی‌تواند رفتار غیرمنتظره از خود نشان دهد، لباس راحتی بپوشد، بلندبلند بخندد و حتی اگر مهمان برنامه عصبی شد باید آرامش خود را حفظ کند. یک مجری باید سعی کند بدون قضاوت و جانبداری گفتگو را پیش ببرد. بیائید نام اینچنین انتظاراتی را بگذاریم «سازمانی شدن» یا مترادف‌های مثل اداری شدن، رسمی شدن.

سازمان‌ها و شرکت‌های بزرگ ماموریت‌ها و اهداف مشخصی را دنبال می‌کنند و ساختار خود را به شکلی سامان می‌دهند که کارمندانشان طبق الگوهای سازمانی رفتار کنند. گاهی این الگوها تنها حرفه‌ای هستند و گاهی در بعضی کشوره‌ها مثل ایران الگوهای عقیدتی از حرفه‌ای مهمتر ‌هست. الگوهای حرفه‌ای معمولا به‌منظور جلوگیری از اشتباه افرادِ سازمان است و الگوهای عقیدتی معمولا به‌منظور کنترل‌گری و سانسور افراد. به هر حال، افراد بعد از سالها کار در این سازمان‌ها این الگوها و ارزش‌ها را درونی می‌کنند و شبیه همان سازمان‌ها می‌شوند. با چنین نگاهی می‌توان به کارمندهای بانک نگریست، روحانیون، معلمین آموزش و پرورش و نظامیان; شباهات‌های ظاهری و رفتاری زیادی بین این گروه‌ها می‌توان یافت که من نام این شباهات‌های ظاهری، رفتاری و حتی عقیدتی را «سازمانی شدن» می‌گذارم.

همین معنی را می‌توان به افراد هم تعمیم داد. یعنی افراد با یک کسب و کار مشخص تمام تلاش خود را می‌کنند از خود ثبات عمل و رویه نشان دهند. مثلا سر ساعت مشخصی درِ مغازه خود را باز کنند و روال مشخصی با مشتریان داشته باشند و کسب و کارشان یک هویت بصری ویژه داشته باشند. افراد سعی می‌کنند از این طریق شخصیت و هویت کاری خاصی برای خود بیافرینند و همان را دنبال کنند.

این شکل زندگی واقعا کسالت بار است! باید همیشه از خودت وحدت رویه نشان دهی و شبیه گذشته خودت باشی. باید قابل‌پیش‌بینی باشی تا آدم‌ها بتوانند روی تو حساب کنند. باید سازمانی عمل کنی تا بتوانی وام بگیری یا آدم قابل‌اعتمادی باشی. در واقع مساله این است که همیشه باید نقش‌هایت را به خوبی بپذیری و به بهترین نحو انجام دهی و همیشه در همان نقش‌ها و سنت‌های موجود در همان نقش کار خودت را انجام دهی.

در تقابل با این معنای کسالت بار از زندگی است که چیزی به نام تفریح ظهور می‌کند. تفریح یعنی بیرون آمدن از الگوها و رفتارهای سازمانی و طبق مشاهداتی که من دارم برای برخی آدم‌های سازمانی شده شامل رقصیدن‌های اغراق آمیز، نعره کشیدن در طبیعت، سفرهای لاکچری و موسیقی پاپ با صدای بلند است. در واقع تفریح شکلی از خروج از محدودیت‌ها به شکل رفتارهای اغراق شده‌ای است که توهم آزادی به افراد می‌دهد. همچنین فرد دچار این تصور می‌شود که به نوعی از شخصیت و وظایف سازمانی خود برای مدت کوتاهی استعفا داده است.

اگر با این نگاه به آدم‌های اطرافمان بنگیرم متوجه می‌شویم که همه ما یا در سازمانی مشغول به کار شده‌ایم و یا مشغول ساختن سازمان خودمان هستیم و بسته به اینکه در چه سن و سالی باشیم و چقدر کار کرده‌ایم در مرحله خاصی از سازمانی شدن به سر می‌بریم. در این نظم خود ساخته زندگی تبدیل به مسیری طولانی و سخت می‌شود که باید آهسته آهسته آن را ساخت و تفریح به معنی مسیرهای انحرافی کوچک است که در آنها دوری می‌زنیم و دوباره به مسیر اصلی باز می‌گردیم.

برای درک مفهوم سازمانی شدن می‌توانیم آن را با مفهوم بازی مقایسه کنیم. بازی در یک رویکرد غیر‌سازمانی همان درکی است که کودکان از آن دارند یعنی یعنی بازی کردن به منظور بازی کردن، جدی بودن، داستان پردازی و فرو رفتن در نقش خود و در عین حال خوشحال شدن از دستاوردهای بازی. اما بازی در برداشت سازمانی آن تبدیل به مسابقه‌های ورزشی محلی، ملی و بین‌المللی می‌شود که برنده و بازنده دارد و جایزه‌های بزرگی برای آن تعریف شده است. این نوع بازی دیگر برای لذت بردن نیست و هدفش اصطلاحا در خودش نیست بلکه هدفی خارج از خود دارد و افراد زیادی زندگی خود را صرف برنده شدن در این بازی‌ها می‌کنند و حتی شغل آنها می‌شود.

بنابراین، به‌نظر من زندگی سازمانی کسالت بار است و قابل پیش‌بینی، در تفریحاتش اغراق بیش از اندازه دارد. در این سبک زندگی پر از تعارف کردن و رعایت حد و مرز نقش‌هایی است که آدم پذیرفته است. در مقابل زندگی غیر سازمانی نوعی بازی شوخ طبعانه با مرزها و نقش‌هایی است که ما در زندگی پذیرفته‌ایم. مثلا شاید شما از من انتظار داشته باشید که همیشه رسمی و دقیق بنویسم یا بگویم و انتظار نداشته باشید تصویری از من ببینید که بدون لباس بر روی برف‌ها نشسته باشم. من دو گزینه دارم یا همیشه به انتظارات شما پاسخ دهم و کم کم قابل‌پیش‌بینی و کسالت‌بار شوم و یا ضمن برآوردن انتظار‌ات معمول از خودم در نقش‌هایی همچون نویسنده، مدرس دانشگاه، پدر، همسر و دیگر نقش‌هایم همیشه، انتظاراتی که از من در این نقش‌ها هست را به سخره بگیرم و دائم با مرز و حدودی که این نقش‌ها به من داده است بازی کنم. به این شکل هم حوصله خودم سر نمی‌رود و هم حوصله بقیه.

در این لینک می‌توانید به این متن گوش کنید

غزل شماره ۳۳۰

تهمت بیهوده ای بر جام و ساغر می زنند / غارت جان اسیر ای دوستان پیداست کیست

آثار نقاشی و مجسمه حسین شناور که در نمایشگاهی با عنوان «خلاء متورم» به نمایش درآمده‌اند، در مقطعی ارائه شده‌اند که این مضامین بیش از پیش قابل تأمل هستند. از یک سو، این آثار نتیجه یک مطالعه هنری پخته‌اند و از سوی دیگر، مخاطب در زمانه‌ای با آنها روبه‌رو می‌شود که ذهنیتش برای پذیرش چنین پرسش‌هایی آماده است. هنرمند بر این باور است که تورم این فیگورها بازتابی از افرادی است که تلاش می‌کنند همه چیز را – از اشیاء گرفته تا باورها و حتی خرافات – در اختیار خود بگیرند و به تملک خویش درآورند.

از نظر فرمی، نمایشگاه حس زنده‌ای به مخاطب منتقل می‌کند. آثار نقاشی در کنار حجم‌های پیچیده و درهم‌تنیده قرار گرفته‌اند و فضایی چندبعدی ایجاد کرده‌اند که نه‌تنها دیدنی، بلکه قابل لمس است. این ترکیب هوشمندانه، توجه مخاطب را از جزئیات فرمی به کلیت اثر معطوف می‌کند. او از خود می‌پرسد: چرا این فیگورها متورم هستند؟ چرا تاج دارند؟ چرا آفتابه و اسب چوبی؟ این پرسش‌ها ذهن مخاطب را درگیر می‌کنند، و گاه در میان پاسخ‌های احتمالی، نیشخندی از سر کنایه یا تعجب بر لبانش نقش می‌بندد.

بیان هنری ویژه حسین شناور، فرم و پرداخت را در خدمت محتوایی استعاری قرار داده است. او مفاهیمی همچون سنت، باورها و خرافات را از دل تاریخ بیرون می‌کشد و با بازخوانی هنرمندانه، آنها را به چالش می‌کشد. در آثار او، تاریخ دیگر یک روایت مرده و فراموش‌شده نیست؛ بلکه بستری پویا برای تحلیل زیاده‌خواهی‌های بشری است – چه در گذشته و چه در زمان حال. هنرمند در آثار خود به وضوح نشان می‌دهد که چگونه انباشت قدرت و تعصب‌های کورکورانه می‌تواند انسان را به شکلی مضحک و در عین حال ترسناک متورم سازد.

برداشت من این است که فیگورهای این مجموعه به افرادی اشاره دارند که تعصب‌های کهنه و باورهای پوسیده را همچنان حفظ کرده و همه چیز را از دریچه تفاسیر محدود خود می‌بینند. این آثار تصویری استعاری از زیاده‌خواهی‌ها، خودمحوری‌ها و وابستگی‌های بیمارگونه به سنت‌های گذشته ارائه می‌دهند. حسین شناور با طنزی تلخ و هوشمندانه، این افراد را همچون بقایای تاریخ فرسوده‌ای نشان می‌دهد که، با وجود کهنگی، همچنان بر زندگی ما سایه افکنده‌اند.

برای دیدن صفحه اینستاگرام هنرمند اینجا کلیک کنید

سعدی (۳۰)

غزل شماره ۵۹

شاعر معنای زیبایی به کلمه «رفتار» بخشیده است. بافت متن طوری است که خواننده کلمه «رفتار آمده‌ست» را می‌تواند در چند معنا تصور کند: ظاهر شدن، راه رفتن، عشوه کردن.

آن تویی یا سرو بستانی به رفتار آمده‌ست / یا ملک در صورت مردم به گفتار آمده‌ست

غزل شماره ۳۲۸

نرخ شراب چند و بهای کباب چیست

سعدی (۲۹)

غزل شماره ۵۸

هم‌آواز چه واژه خوبی است.

اتفاقم به سر کوی کسی افتاده‌ست / که در آن کوی، چو من کشته بسی افتاده‌ست

خبر ما برسانید به مرغان چمن / که هم‌آواز شما در قفسی افتاده‌ست

غزل شماره ۳۲۷

هنوزم در دل از غم ریشه ای هست / از آن میخانه ها ته شیشه ای هست

شماره یک

ماشین حسابش را در آورد رو به من گفت: خوب آقای دکتر چند تا کلاس داشتین؟ بزار چک کنم، یک زبان تخصصی، دو تا تجزیه و تحلیل، اها یک کلاس نظری دیگه هم بوده. بعدِ نام هر کلاس، روی ماشین حسابش می‌زد. من در سکوت به کت‌شلوار و موهای رسمی که بالا داده بود نگاه می‌کردم. از آخر دسته چک در آورد یک چک نوشت بهم داد.

ترم بعدیش دیگه نرفتم و بعدها فهمیدم طرف آشنا داشته و بهش مجوز دانشگاه دادند. همین آقا بعدا کلاهبرداری کرد و غیبتش زده.

شماره دو

در جلسه‌ای به نام «بررسی سابقه پژوهشی سالانه» معاون پژوهشی که یک جور خاص، خیلی بلند و عمیق می‌گفت «آقای دکتر» رو به منشی جلسه کرد و گفت: خوب بریم سراغ سابقه آقای دکتر، چی بوده؟

• یک مقاله علمی پژوهشی
• خوب این میشه ۴ امتیاز
• دو تا سخنرانی
• خوب این میشه یک امتیاز البته چون همکاری خوب داشتن یک و نیم امتیاز

من ساکت نشسته بودم و لبخند می‌زدم. تصور کردم نوشته‌هام میوه‌‌اند که دارن کیلویی وزن می‌کنند.

شماره سه

در جلسه «بررسی صلاحیت عمومی» نزدیک ده نفر جلوم نشسته بودن از جمله سه نفر روحانی و یک جوان که گفتن نماینده حراست است. اول جلسه هنوز ننشسته بودم کسی که درست در وسط همه افراد حاضر بود گفت: به به! آقای دکتر موهاتونو دم اسبی بستین چقدر خوشتیپ هستین. در طول جلسه، همون پسر جوونه پرسید نظرت در مورد موسیقی چیه؟ خندیدم گفتم خیلی خوبه. گفت بیشتر توضیح بده، گفتم چیو توضیح بدم سبک‌های موسیقی رو بگم؟ می‌خندیدم اما او با اخم نگاه می‌کرد. یک جایی پرسیدن خارج از سرفصل در کلاس حرف می‌زنی، جواب دادم نه من فقط داخل سرفصل حرف می‌زنم.

مهسا نجفی; پرتره زن

پیج هنری مهسا نجفی همبستگی در موضوع و سیر پیشرفت هنری را نشان می‌دهد. از سال ۱۳۹۷ متمرکز بر مطالعه هنری و مفهومی پرتره زنان بوده است. بیان هنری مهسا نجفی از پرداخت تزئینی به بیان نمادین و مفهومی تغییر یافته است. از نظر پرداخت هنری، در ابتدا پرتره زنان در بافتی از برگ پنهان بوده است اما به‌تدریج چهره‌ها دچار تغییرات فرمی می‌شوند که گویای درد و محددیت زندگی در جامعه مردسالارانه است و در نهایت زبانی نمادین و روایی به خود می‌گیرند. از نظر مفهومی، از زنان تاثیر‌گذار در تاریخ به موضوع تخریب رسیده است و سپس از استخوان به نوعی دگرگونی یا مسخ شدگی رسیده است و در نهایت به از خود بیگانگی.

سابقه هنری مهسا نجفی نشان از یک مطالعه زیبایی‌شناسانه درباره «زن» است از جوانب مختلف: تاریخ، زنانگی، هویت و وجه انسانی. توجه او بیشتر به «سر» زنان است یعنی قسمتی از بدن که بیشتر گویای هویت فرد است. آنچه بر «سر» زنان در پرتره‌ها رخ داده است به شکل استعاری گویای زیست آن‌هاست: دوخته شدن یا پاک شدن دهان، پیچیدن مار دور سر، دوخته شدن ماسک، دو گانه شدن پرتره، زخمی شدن و جاری شدن اشک‌ها. در واقع هنرمند به بیان هنری ویژه خود دست یافته که استعاره سر زن در آن غالب است و گویای رنج‌هایی است که زنان تجربه می‌کنند که هم ریشه در تاریخ دارد و هم در جامعه امروزی.

فعالیت‌های هنری مهسا نجفی از خودنمایی و ژست‌های هنری دور است و بیان هنری او صادقانه و عمیق است. البته شاید بتوان نقدی به آن وارد کرد که در آخرین کارهایش زبان هنری او به سوی نمادگرایی گرایش پیدا کرده است. یکی از بزرگ‌ترین خطرهای نمادگرایی این است که ممکن است بیان هنری به سوی شعارزدگی حرکت کند. تا کنون او توانسته تعادلی بین فرم و محتوای کارهایش ایجاد کند که ضمن ایجاد جذبه تصویری به مطالعه عمیق موضوع پرداخته اما اگر نمادگرایی در کارهایش بیشتر شود، ممکن است موضوع زن به نردبان پیشرفت تبدیل شود.

صفحه هنرمند در اینستگرام (اینجا کلیک کنید)

سعدی (۲۸)

غزل شماره ۵۵

به زبان امروزی شاعر اشاره دارد به «نگاه توریستی» به حوادث دنیا

ای مدعی که می‌گذری بر کنار آب / ما را که غرقه‌ایم، ندانی چه حالت است

غزل شماره ۳۲۶

دارد دلم برای غمت کارخانه‌ای

در تلاش هستم در یک پروژه تحقیقاتی از مفهوم «دنیای هنر» (Art World) به مفهوم «مینی‌اکوسیستم مستقل و بهره‌ور» هنری برسم.

بعضی از منابعی که در این مسیر پیدا می‌کنم را با شما به اشتراک می‌گذارم. در زیر از افراد فعال و مشهور در زمینه هنر این سوال پرسیده شده است: «به نظر شما ساختار دنیای هنر چطور است؟». از میان این پاسخ‌ها نزدیکترین به مفهوم مینی‌اکوسیستم نظر باسل دالول است.

عادل عبیدین: من همیشه این موضوع را به‌صورت یک معادله می‌بینم که به این شکل است:

هنرمند + اثر هنری = کیوریتور = فضای نمایشگاهی = فروشنده و مجموعه‌دار آثار هنری. هنرمند همیشه نقطه شروع این معادله است. او کسی است که ایده و ارائه فیزیکی اثر را در اختیار دارد؛ چیزی که کیوریتور، فضای نمایشگاهی، فروشنده و مجموعه‌دار به آن وابسته‌اند. این فرآیند در قالب یک معادله ساختارمند اتفاق می‌افتد؛ این یک چرخه است.

باسل دالول: دنیای هنر یک اکوسیستم از بازیگران وابسته به یکدیگر است. هنرمندان و مجموعه‌داران دو بازیگر اصلی این اکوسیستم هستند. فروشندگان، گالری‌داران و کیوریتورها به‌عنوان واسطه عمل می‌کنند. با این حال، امروزه رسانه‌های جدید و هنرمندان آگاه‌تر در حال باز کردن مسیرهای جدیدی به سمت هنر هستند. خود هنرمندان کم‌کم به این درک می‌رسند که باید نقش فعال‌تری در بازاریابی خود ایفا کنند و مجموعه‌داران را از وجود خود و آثارشان آگاه سازند. رسانه‌های اجتماعی در حال تبدیل شدن به بستری مناسب برای ارتباط هنرمندان با مجموعه‌داران بالقوه است.

هرمز همتیان: این فرایند را می‌توان به این شکل توصیف کرد: ابتدا با مراکز آموزشی آغاز می‌شود، سپس الهام‌گیری هنرمند از میراث فرهنگی و شخصی خود صورت می‌گیرد. پس از آن، خلق اثر هنری در استودیو هنرمند یا فضاهای هنری مستقل انجام می‌شود. اثر هنری در ادامه در یک مکان مانند مرکز هنری، دوسالانه یا نمایشگاه هنری ارائه می‌شود و سپس توسط شخص ثالث، معمولاً یک خانه حراج، خریداری می‌گردد. پس از آن، اثر هنری به بخشی از یک مجموعه عمومی تبدیل می‌شود که به رفاه عمومی کمک کرده و خود به میراثی ماندگار تبدیل می‌شود.

مایکل جها: بازار هنر را می‌توان به بازار اولیه و ثانویه تقسیم کرد. بازار اولیه زمانی است که یک اثر هنری برای اولین بار به فروش می‌رسد و توسط هنرمندان و گالری‌ها هدایت می‌شود، که هنرمندان را شناسایی، پرورش و نمایندگی می‌کنند. بازار ثانویه زمانی است که یک اثر هنری قبلاً مالکیتی پیدا کرده و دوباره به فروش می‌رسد، که این بخش توسط خانه‌های حراج و دلالان هدایت می‌شود. یکی از نقش‌های کلیدی خانه‌های حراج این است که به هنرمندان معتبر دسترسی به مخاطبان جهانی فراهم کنند و تقاضا برای این هنرمندان را بین‌المللی سازند.

نیلا تمرز: هاوارد بکر همیشه درباره «جهان‌های هنری» صحبت می‌کرد، بوردیو مفهوم «حوزه» را ترجیح می‌داد. بنابراین، جهان‌هایی وجود دارند که در آنچه ما به طور گسترده‌ای به آن جهان هنر خواهیم گفت، همزیستی دارند. اساساً سه حوزه این دنیای وسیع را ساختار می‌دهند: موزه، نقد هنر و بازار. این حوزه‌ها با یکدیگر تعامل دارند، در حالی که منطق، قوانین و عملکرد خود را دارند.

سامی حلبی: متأسفانه ما هنرمندان در پایین‌ترین جایگاه قرار داریم در حالی که کل این مجموعه بدون ما وجود نخواهد داشت.

تیل فلرات و سم برداعویل: دنیای هنر هیچ ساختاری ندارد. این در یک سیستم جهانی بدون مقررات از قدرت، پول و غرور از یک سو و از ایده‌آلیسم، مهارت‌ها و دانش از سوی دیگر عمل می‌کند.

منبع متن

سعدی (۲۷)

غزل شماره ۵۱

در متون نویسنده با این تعارضات زیاد مواجه می‌شود: می‌خوام اما نمی‌توانم، می‌خواهم اما نمی‌شود، سخن دوست پیش دشمن، ظاهر شدن حال درون

خواهم اندر طلبت عمر به پایان آورد / گرچه راهم نه به اندازهٔ پای طلب است

هر قضایی سببی دارد و من در غم دوست / اجلم می‌کشد و درد فراقش سبب است

سخن خویش به بیگانه نمی‌یارم گفت / گله از دوست به دشمن نه طریق ادب است

لیکن این حال محال است که پنهان ماند / تو زره می‌دری و پرده سعدی قصب است

غزل شماره ۳۲۵

گر دل غبار گشته امید خیال هست / باران شکار ابر پراکنده حال هست

اگر هنوز هنرمندی توان اجاره کارگاه را داشته باشد، این فضا پر است از کارهای خلاقه که هنرمند نمی‌داند با آنها چه کند. نگه‌داری آن‌ها هزینه دارد و خریداری هم پیدا نمی‌شود. از طرفی هزینه لوازم کار هنری هر روز بیشتر می‌شود. هنرمند از خودش می‌پرسد: یکم کار برای فروش بزنم؟ نمایشگاه بهتر نیست؟ بهتر نیست مدرک بگیرم یا دوره‌ای شرکت کنم؟

کار هنری در معنای سنتی آن که هنرمندی در استودیو شخصیش مشغول به کار هنری باشد، رو به زوال است. دلیل روشن چیست؟ در جهان سرمایه-محور امروزی باید تناسبی بین مواد مصرفی و کالای تولیدی باشد. به عنوان مثال، یک کارخانه میزان مشخصی از مواد و مصالح را می‌خرد و سپس با استفاده از اصول علمی و بهره‌وری آن مواد خام را به کالا تولید می‌کند. سپس این کالا در یک سیستم پیچیده تبلیغ و توزیع، کالای خود را به فروش می‌رساند. اما در عالم هنر، مواد و مصالح زیادی صرف آزمون و خطا می‌شود و حتی کالای نهایی هم در اکثر مواقع قابل ارائه نیست و اگر هم باشد سازوکار مناسبی وجود ندارد که این آثار را به دست مصرف‌کننده برساند. گالری‌ها، به خصوص در مشهد، نقشی جز یک ویترین بدون مشتری ندارند و بیشتر کارشان تولید ارزش نمادین یا بهتر بگویم ژست هنری است.

در این شرایط، کار هنری را می‌توان با استفاده از ایده هنری دیوید ثور توجیه کرد مبنی بر این که بین سود و منفعت تفاوت وجود دارد. فعالیت سود‌آور را کسی دیگر به جای من نیز می‌تواند انجام دهد اما فعالیتی که برای من نفع دارد تنها توسط خود من انجام می‌شود. به این شکل، کار هنری برای هنرمند منفعت دارد از جمله اینکه درونیات خود را به شکل ویژه‌ای بازنمایی می‌کند و همچنین جایگاه نمادینی در جامعه به عنوان هنرمند پیدا می‌کند اما سود قابل‌توجهی ندارد.

در چنین شرایطی، زندگی برای هنرمندان در معنای سنتی آن دشوارتر شده است؛ چراکه جامعه ارزش‌های بازار و سرمایه را درونی کرده است. در این نظم اقتصادی، همه‌چیز باید با کمترین هزینه تولید و به بهترین شکل عرضه شود، در غیر این صورت در چرخه بی‌رحم بازار حذف خواهد شد. این منطق با ذات هنر همخوانی ندارد و بر هنرمندان فشار اقتصادی و روانی شدیدی وارد می‌کند.

باغ شیشه‌ای: راهی برای زیست هنری مستقل

با وجود این چالش‌ها، می‌توان به شیوه‌ای متفاوت اندیشید. استعاره "باغ شیشه‌ای" نمادی است از ایجاد یک زیست‌بوم هنری مستقل. این باغ شیشه‌ای، فضایی محدود اما معنادار است که هنرمند در آن با استقلال از قدرت‌های بازار و دولت، هنر خود را توسعه می‌دهد و آن را به بخشی از زیست روزمره خود تبدیل می‌کند.

باغ شیشه‌ای در واقع یک مینی‌اکوسیستم هنری است که چرخه‌ای شامل تحقیق، کنش و گزارش در آن جریان دارد. هنرمند از منابع موجود در محیط بومی، امکانات شخصی و فضای مجازی بهره می‌برد تا فعالیت‌های هنری‌اش را به شکلی معنادار و پایدار اجرا کند. در این زیست‌بوم، هدف به‌جای گسترش مخاطبان، تعمیق رابطه با مخاطبان اندک اما همدل است.

اصول طراحی باغ شیشه‌ای

1. ادغام هنر با زندگی روزمره: فعالیت‌هایی مانند طراحی، نقاشی، نویسندگی یا موسیقی باید بخشی از زیست روزانه هنرمند باشند و نه یک وظیفه جداگانه.
2. چرخه تحقیق و پیشرفت: هنرمند باید به‌طور مداوم از آزمون و خطا نهراسد و با اجرای چرخه تحقیق، کنش و گزارش، به بهبود کار خود بپردازد.
3. استقلال از نهادهای دولتی و بازار: هنرمند باید از اخذ مجوزهای محدودکننده اجتناب کند و ارزش‌های بازار را به چالش بکشد.
4. بهره‌وری خلاقانه: استفاده حداکثری از منابع موجود به‌جای تلاش برای افزایش تولید، کلید پایداری این اکوسیستم است.

باغ شیشه‌ای استعاره‌ای از بازتعریف نقش هنر در زندگی امروز است؛ جایی که هنرمند می‌تواند در فضایی مستقل، معنادار و بهره‌ور به خلق آثار هنری بپردازد. این باغ، نه‌تنها فضایی برای تولید هنر، بلکه الگویی برای زیست خلاقانه و انسانی است که با دنیای مدرن و چالش‌هایش مقابله می‌کند.

هیس! ساکت باش! آهسته و با دقت قدم بردار! ای کاش برگردم به همون اتاق قبلی! اینجا تاریکه هیچی نمی‌بینم. خب شاید اینجا هم مثل اونجا میز و صندلی باشه......ترس نداره! ....چرا داره! هیچی نمی‌بینم. شاید یک چیزی حمله کنه حیوونی، آدمی. اصلا شاید یک چیز تیزی بره تو پام. کف پا احساس خنکی دارم، کاش کفش داشتم.

باید دیوارها رو پیدا کنم. می‌ترسم! از چی می‌ترسی الاغ؟ نمی‌دونم از هر چی. صدا نیست، نور نیست، یکم سرده، دستامو که تکون می‌دم انگار هوا هم نیست. باید برم تا یا یک گوشه امن.

نه! از دیوار خبری نیست، جا واسه نشستن هم نیست. نمی‌دونم توهم زدم یا حس می‌کنم یکی کنارمه. با یک حرکت ناگهانی می‌تونم لمسش کنم. می‌ترسم اما باید این کار و بکنم، الان مطمئنم سمت چپه. بزار با آرنج بزنم. آه، آره بهش خورد. نرمه، خشن نیست. دستمو می‌برم جلو هر چی می‌خواد بشه، بدتر از برزخی که توش گیر کردم نیست. گرمه، آره گرم و نرم. خوبه هااا!. حالا دارم ابعادش رو پیدا می‌کنم، بزرگ نیست. اَه! رفت، دیگه اینجا نیست. حالت تهاجمی نداشت، مطمئنم.

فکر کنم حالا می‌شه کمی تند‌تر برم. آره، حداقل تا اینجا که خطری نبود، یک حالی هم کردم اما باید محتاط باشم. معلوم نیست شاید چیزای دیگه‌ای هم باشه. آخ! قلبم درد گرفت بسکه تند زد. دیونه نترس! نترس دیگه! بزار کنار این ترس احماقانه رو. درسته نمی‌دونی چیا هست اینجا، نمی‌دونه کجایی اما خوب شاید اگه بدونی بدتر باشه. خوبه! خودم خودم رو دلداری می‌دم.

بزار بشینم، چیزی نمیشه، اصلا فکر کنم اینجا کف کمی گرمتر از جاهای دیگه است. آره بشینم. آخ جون! یکم پاهام راحت شد. اطرافم چیزی نباشه! بزار آهسته دورمو لمس کنم ببینم چی پیدا می‌کنم. هیچی، هیچی نیست، خیالت راحت! پس بزار دراز بکشم. اوه! چه شجاع شدم، به تاریکی عادت کردم.

...هیچ نفهمیدم خوابم برده بود. یعنی خواب بودم اتفاقی افتاده؟! فکر کنم اینجا تنها اتفاق خود من باشم، هه هه. والا خبری نیست، بی‌خودی می‌ترسیدم. پاشم یه دوری بزنم. بزار این دفعه چهار دستو پا برم. حس می‌کنم اینقدر هم زمینش سفت نیست. وقتی راه می‌رفتم، زیر پا شبیه سنگ مرمر بود اما الان زانوهام راحتن.

خب کافیه! فهمیدم اینجا دیوار نداره. بزار پاشم مثل آدم راه برم. اصلا بزار مثل اون دفعه الکی با آرنج بزنم ببینم بازم چیزی میاد. آره! آره! یک چیزی کنارمه. بزار بغلش کنم. چه خوبه! نرم و گرم. چه بغل خوبی داره! این چیه؟ نمی‌دونم اما باحاله. بزار ببینم پا داره؟ اَه باز فرار کرد.

نویسنده:‌مجید حیدری

«اگه حقیقتی باشه تو تاریکی هست; مرز بین دانستن و ندانستن»

آزادی و اضطراب دو روی یک سکه هستند. آزادی به معنای باز بودن، انعطاف‌پذیری، و آمادگی برای تغییر به خاطر ارزش‌های بزرگ‌تر انسانی است. آزادی توانایی ما برای شکل دادن و ساختن خودمان است. آزادی توانایی تبدیل شدن به چیزی است که حقیقتاً هستیم. این آزادی اساساً یک حالت درونی است که تجربه خودمختاری و توانایی انتخاب نگرش شخصی را به انسان می‌بخشد.

با این حال، هنگامی که افراد متوجه می‌شوند که در واقع آزادند در یک موقعیت انتخاب کنند، این امر اضطراب ایجاد می‌کند. به همین دلیل است که بیشتر افراد از تصمیم‌گیری شخصی خوششان نمی‌آید. آن‌ها ترجیح می‌دهند که دیگران یا جامعه این کار را برایشان انجام دهند. آزادی در انتخاب می‌تواند اضطراب ایجاد کند، زیرا تصمیم‌گیری به معنای تغییر است. ما در برابر تغییر مقاومت می‌کنیم، زیرا تغییر به معنای از دست دادن است، حتی اگر این تغییر به نفع خودمان باشد.

افرادی که دچار اضطراب شدید هستند، روال‌های قابل پیش‌بینی و آشنا را ترجیح می‌دهند. این روال‌های آشنا اضطراب را کاهش می‌دهند. زمانی که افراد احساس تهدید و اضطراب می‌کنند، سخت‌گیرتر می‌شوند و در شرایط تردید گرایش پیدا می‌کنند به دگماتیسم؛ و در این حالت، سرزندگی خود را از دست می‌دهند. آن‌ها از ارزش‌های سنتی به‌عنوان ابزاری برای دفاع استفاده می‌کنند تا پشت آن پنهان شوند. اما این کار بهایی دارد. تحمیل هر دیدگاه خاص به هر درکی، باز بودن و انعطاف‌پذیری ما را محدود می‌کند. اریک فروم در کتاب خود، «گریز از آزادی»، استدلال می‌کند که این اضطراب باعث می‌شود بسیاری از افراد در دوران‌های اختلالات اجتماعی به دنبال امنیت و اقتدار باشند (برای مثال، ظهور نازیسم در دهه ۱۹۳۰ آلمان به‌عنوان پاسخی به اضطراب آن دوره).