پراکسیس

پشت چراغ قرمز در هر تقاطع، فرمان را رها می‌کرد و دست‌هایش را نگاهی می‌انداخت. رگ و پی دست‌های لاغرش برجسته بود. دست‌هایش را باز و بسته می‌کرد، شبیه نوعی ورزش کردن. کنار لبش تبخالی در آمده بود. ته ریش سیاه و سفید و موهای نامرتب کوتاه داشت. پوست بدنش کم آب بود اما خودش می‌گفت «الان حالم بهتره.» چند هفته پیش، صدایش از اعماق تاریکی بیرون می‌آمد، حالا کمی راحت‌تر از همان موضوع‌های همیشگی صحبت می‌کرد «تو این خراب شده چی می‌گذره؟ از آدم‌ کوتوله‌ها چه خبر؟»

صبح سحر بیدار شده بودم و ساعتی در تخت خواب و ساعتی پشت کامپیوتر گذارنده بودم. بعد از صبحانه، همچنان احساس کسالت داشتم و حس می‌کردم در سرم کشتزار گندم دارم و باد در آن می‌پیچد. به او گفتم «چند وقتی است در مرز بین خواب و بیداری‌ام.» تک خنده خفه‌ای زد و تکانی خورد. بعد دوباره گفتم «این خستگی معمولیه؟ شاید به خاطر فصل بهار باشه.»

گفت «می‌خوای چند وقتی شبا عرق نخوری؟»

گفتم «می‌خوای چند وقتی افسرده نباشی؟»

در رگ‌های تو چه جاریست؟

بافت‌های بدنت چطور بهم پیوند خورده است؟

سلول‌های مغزت چه جنسی دارند؟

جریان چیست؟

پیوند چیست؟

جنسیت چیست؟

جریان خون در رگ‌هایت چه صدایی دارد؟

پیوند بافت‌هایت تا چه حد کش می‌آید؟

جنسیت تو چیست؟

چرا اشک‌هایت جاری شده‌؟

چرا در هم فرو رفته‌ای؟

چرا مغزت فرمان به حبس داده است؟

خاطرات بهشتی است در زمان

اکنون معلق است

و آینده لبخند کجی است

شماره دو

تنم خاستگاه آشوب است و دلهره. زمان در قلبم می‌تپد و تشویش را منتشر می‌کند. خون، آلوده‌ترین مایع هستی، دائم در من می‌چرخد. و چشم‌های قرمزم، فشار «پشت صحنه» را نشان می‌دهد. از صحنه به تو نگاه می‌کنم اما از خیره شدن به چشمانت پرهیز دارم، ازیراکه برایم آزار دهنده است.

تنم خاستگاه آشوب است و کارخانه‌ی بازیافت طبیعت. چیزهای زیادی می‌بلعم و آنها را دچار تغییر می‌کنم و به اشکال مختلف از لای درز سلولها، مقعد، چشم‌ها، آلت تناسلی و گاهی دهان پس می‌دهم.

تنم خاستگاه آشوب است و وسیله نقلیهِ زمان و مکان. دو پا برای فرار کردن، دو دست برای دور نگاه داشتن، دو چشم برای تاریکی و دهانی برای سکوت. تنم وسیله نقلیه‌ای است برای بازگشت در زمان، برای تصور مکانی که در آن نیستم; برای حرکت به جای دیگر.

تنم خاستگاه آشوب است و بازداشتگاهی برای دیگری. تنی را به آغوش می‌کشم و در آشوب و دلهره او مشارکت می‌کنم. معاشقه نوعی سایش آشوب و دلهرهِ دو تن بر هم است، نوعی مشارکتِ زمانی برای ساخت قرارگاهی مشترک. معاشقه همچون گیاهی وهم‌آلود است که از تنم می‌روید و در تنی دیگری رشد می‌کند. معاشقه «سوء تفاهمی تنانه» است که همیشه می‌پندارد; مرغ همسایه غاز است.

شماره ۱

تن خاستگاه آشوب و دلهره است. انگشت‌ها گاهی باز می‌شوند و گاهی مشت. سینه گاهی پر از مهر می‌تپد و گاهی از خشم سیاه می‌شود و خودش را می گستراند بر پهنه تمام آنچه هست. مغز جایگاهی است برای فسرده شدن و ملال و خستگی; چشمه‌ای برای جوشیدن تصوراتی موهوم از شیرینی و تلخی. مغز گاهی هورمونی ترشح می‌کند که شادی می‌شود و گاهی تحریک می‌شود و درد در تمام تن تیر می‌کشد. اعصاب بافت‌هایی هستند در مرز فیزیک و غیر فیزیک; جایگاهی که یک تحریک فیزیکی تبدیل به حالتِ روانی ناملموس همچون درد می‌شود. چشم، چشمه است برای جاری کردن آبی مرموز که شور و تلخ است. مچِ دست جایی است که از فراوانی تایپ کردن با کامپیوتر درد می‌کند. لب‌ها سیگار می‌کشند و زبان مزه‌های مرموزی را می‌چشد. اثر انگشت چیزی است که نباید جایی بماند و ردِ پا چیزی است که می‌تواند تو را لو دهد. نگاه چیزی است که همیشه خیره است و کلمه «آنگاه» را شکل داده. همان «گاهی» که درد در تنم فریاد می‌کشد، می‌خروشد اما تمام نمی‌شود. معده کارخانه‌ بزرگ بازیافتِ طبیعت است. جایی که دلهره و بی‌قراری می‌تواند کارش را مختل می‌کند و تن را مجبور به ماندن در مستراح کند. آلت تناسلی همان شرمگاه است، جایی که تمام فحش‌هایِ کلامی را در خود پرورانده. پا دو ستون متحرک برای فرار است; فرار از دیگر تن‌ها. دست‌ها دو ستون افقی هستند برای دور نگه داشتن بقیه تن‌ها.