پراکسیس

غزل شماره ۲۷

شاعرانگی به ما اجازه می‌دهد دنیا را تغییر شکل دهیم، دوباره بازسازی کنیم و واقعیت دلخواه خود را بیافرینیم. در عالم «واقعی»، خستگی و درماندگی امیدی واهی مقابل ما می‌گسترد، همچون سراب که پیش روی ما شکل می‌گیرد. اما در عالم «شاعرانگی»، درماندگی در کار نیست و ما خداوندگارِ جهانیم. در این دنیا، چنان سبک خاطر و سبک بال دشت‌ها را می‌پیمائیم که سراب را هم پشت سر می‌گذاریم.

دَشت دَشت از گَردِ راهم باز می‌ماند سراب