توسط مجید حیدری
| شنبه ۹ اردیبهشت ۱۴۰۲ | 7
آشیان، خانه، ماوا و مسکن جایی است که آدمی را «قرار» باشد.
«هم آشیان» دو یار باشند به یک خانه و «بی‌قرار» کسی است که در خانه خویش آرامش و آسودگی ندارد و به او «گسسته آشیان» گویند; وی به خانه و مُلک خویش زندانی است. پس اسیر گفت: خوابِ پرواز حرام است مرا / آشیان حلقه دام است مرا.