پراکسیس

سعدی غزل شماره ۱۳

این چند بیت از غزل شماره ۱۳ به‌نظرم گویای این است که شاعر از دوستان خود بد دیده‌ و بد شنیده است. به زیبایی داستان خودش را به شکلی موجز بیان کرده.

یارِ بارافتاده را در کاروان بگذاشتند / بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق / دوستان ما بیازردند یار خویش را

هر که را در خاک غربت پای در گل مانْد مانْد / گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق / تا میان خلق کم کردی وقار خویش را

ما صلاح خویشتن در بی‌نوایی دیده‌ایم / هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را