پراکسیس

غزل شماره ۴۲۵

وفا سرشار و او سرمست و ساقی سرگران او

سعدی غزل شماره ۱۳

این چند بیت از غزل شماره ۱۳ به‌نظرم گویای این است که شاعر از دوستان خود بد دیده‌ و بد شنیده است. به زیبایی داستان خودش را به شکلی موجز بیان کرده.

یارِ بارافتاده را در کاروان بگذاشتند / بی‌وفا یاران که بربستند بار خویش را

مردم بیگانه را خاطر نگه دارند خلق / دوستان ما بیازردند یار خویش را

هر که را در خاک غربت پای در گل مانْد مانْد / گو دگر در خواب خوش بینی دیار خویش را

دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق / تا میان خلق کم کردی وقار خویش را

ما صلاح خویشتن در بی‌نوایی دیده‌ایم / هر کسی گو مصلحت بینند کار خویش را

غزل ۷۰

آشفته رای کسی است که در تصمیم گیری و نظر ثبات ندارد; مخالف ثابت قدم و ثابت رای

حسن شوخش یعنی خوشکل و خوشدل است

تماشا پرده پوشد یعنی هر چه بیشتر تماشایش کنی کمتر او ببینی و بیشتر خودت بیابی

خواب پریشان رهایی یعنی شاعر اضطراب جدایی دارد

خود فروشان وفا ندارند و کمتر پیش می‌آید به آدمی اهل وفا برخورد کنند. در میان خود فروشان و سرسپردگان، وفا جنس کم‌یابی است:

به بازار وفا گر خود فروشان را گذار افتد / به نرخ کیمیا گیرند جنس ناروایی را

سرآخر

اجل هم جان به منت می‌گرفت از کشته نازت