تن زنان و تنه درختان
نسرین اخوان، نقاش ایرانی، در دو دهه فعالیت هنری خود بر دو موضوع اصلی تمرکز کرده است: پرتره و درخت. هنرمند در مجموعه‌ای از پرتره‌ها با نام «فضاهای خالی» زنانی ساکت و غمگین را در فضایی خلوت با فرم‌هایی بی‌قرار به تصویر می‌کشد; زنانی که گویی حضورشان در این دنیا مخدوش شده است. رنگ‌گذاری در این پرتره‌ها عمدتاً برای بازنمایی احساسات به کار رفته و رنگ‌های غالب قرمز و آبی، نشان‌دهنده سوگ و ماتم هستند.
پس از فوت چند عضو خانواده‌اش به دلایل مختلف، نسرین با بیانی استعاری به موضوع فقدان و سوگ می‌پردازد و ماتم خود را در جهان زیسته‌اش به تصویر می‌کشد به گونه‌ای که احساسات قوی او حضور فیزیکی (بدنمندش) در این دنیا را کم‌رنگ و مخدوش کرده است. به همین دلیل است که رنگ‌های غم‌انگیز و سردی بر پرتره‌ها حاکم است و فرم فیگورها با خط‌های مقطع و خشن، بر محو شدن بدن در میان هیاهوی احساسات تاکید دارد.
هنرمند در آثارش تنشی را تجربه می‌کند میان احساسات و بدن; از یک سو، احساس سوگ و ماتم غالب است و از سوی دیگر شاهد بدنی کم‌رمق و بی‌حال هستیم. رنگ‌ها همچون ابری حجیم، فرم بدن را به پس‌زمینه می‌رانند. چشم‌های بسته، وضعیت نشسته و غمگین، نگاه‌های خیره به دوردست و دست‌هایی که چشم‌ها را می‌پوشانند، نشانی از امید به آینده یا انتظار نیستند؛ بلکه به سوگواری برای آنچه از دست رفته مشغولند و نظاره‌گر غم باقی مانده از زندگی هستند. در آثار نسرین، حرکت جایی ندارد وبه جای آن، ایستایی و تنش در گذشته مشهود است.
در مجموعه دیگر با موضوع درخت به نام «زمان خاموش»، نسرین اخوان به نوعی از پرتره‌های زنان که بیشتر خودش و زنان خانواده‌اش هستند که از دست داده، عبور می‌کند و استعاره درخت را برای زندگیِ باقی مانده انتخاب می‌کند; درختان خشک و برگ‌هایی که به نظر می‌رسد از درختان جدا شده و در پس‌زمینه قرار گرفته‌اند. هنرمند با استفاده از این استعاره، تجربه زیسته خود را بازتعریف کرده است؛ بازتعریفی از زندگی که به تنهایی و سکوت سپری شده و فقدان را پذیرفته و حرکت را در گذشته می‌یابد. با وجود این که نسرین به بیان هنری خاص خود دست یافته است، همچنان تمایلی به کنار گذاشتن نگاه شخصی و ورود به مسائل اجتماعی ندارد. تنهایی و نگاه ناستالژیک در آثارش غالب است و نقاشی همچنان برای او یک کنش شخصی و گذشته نگر است.
در گام بعدی، نسرین قصد دارد پرتره‌هایش را با درخت‌ها ترکیب کند؛ تلفیقی از دو موضوع اصلی در آثارش. او همچنان به دغدغه‌های فرمی در خلوتِ جهان زیسته خود پایبند است و خبری از جستجوی معنایی اجتماعی در کار نیست. نسرین قصد دارد مسیر هنری خود را در همان فضایی که تاکنون زیسته ادامه دهد؛ زیستن در میان ماتم از دست دادن زندگی و خیره شدن به درخت‌هایی که پایدار مانده‌اند تا یاد آور دوامِ زندگی باشند. بنابراین در جستجوی معنایی شخصی، او تعاملی می‌آفریند میان ظرافت شکننده بدن زنان و استواری تنه درختان.
برای دیدن پورتفولیو هنرمند در کانال تلگرامی پراکسیس اینجا کلیک کنید
برای دیدن صفحه اینستاگران هنرمند اینجا کلیک کنید